google-site-verification=PZtIDXbZDo1iILp0n2HiGuaFtWeVckLXYeB2Cr5yCT4

Paweł Szydłowiecki – 1503-1506

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rycina z podobizną Pawła Szydłowieckiego zamieszczona w Rodowodzie Szydłowieckich – Liber geneseos. Illustris. Familie. Schidlovicie. 1531 wyd. Tytus Działyński, Tabela VIII.

 

Pochodził z możnego rodu Szydłowieckich herbu Odrowąż. Urodził się ok. 1478 r. Był synem Stanisława Szydłowieckiego i Zofii z Pleszowa. Między 1494 a 1495 rokiem rozpoczął trwającą sześć lat naukę na uniwersytecie bolońskim. Studiował tam prawo, literaturę piękną, autorów rzymskich, ale także styl i sposób wysławiania się. Powrócił do kraju około 1501 r. z dyplomem doktora obojga praw, umiejętnościami wytwornego prezentowania myśli tak w słowie, jak też piśmie. Został duchownym. Bezpośrednio po powrocie do kraju trafił na dwór Zygmunta Jagiellończyka, księcia głogowskiego, przyszłego króla Polski i został jego kanclerzem. Wtedy też otrzymał probostwo bialskie.1

Na dworze księcia Zygmunta przebywał przez pięć kolejnych lat. Co roku wyjeżdżał z księciem do Krakowa, towarzyszył mu też w wyjazdach do Wrocławia. W 1502 r. wraz z księciem był w Budzie na ślubie króla Władysława Jagiellończyka z Anną de Foix. Wywiązywać się musiał bardzo dobrze ze swych obowiązków, gdyż już w 1502 r. został proboszczem średzkim, a w 1504 r. otrzymał prezentę na probostwo w Poznaniu. Ok. 1505 r. został kustoszem krakowskim i kanonikiem sandomierskim. Zmarł 2 czerwca 1506 r. w bawarskim Auriacum (Herzogen-Aurach), mając zaledwie 28 lat.2

Bracia Krzysztof i Mikołaj zbudowali mu nagrobek, który znajduje się w południowym ramieniu ambitu Bazyliki archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie.3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Paweł Szydłowiecki - nagrobek w Bazylice archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie.

 

 

1 J. Kieszkowski, Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki. Z dziejów kultury i sztuki zygmuntowskich czasów, Cz. 1, Poznań 1912, s. 24n.

2 J. Kieszkowski, op.cit.

3 L. Łętowski Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich. T.4 Prałaci i kanonicy krakowscy, Kraków 1852, s. 123.

Piotr z Bnina Mosiński (Moszyński) zw. Bnińskim h. Łodzia – 1470-71(5) r.

 

Po inkorporacji w 1462 r. Księstwa Mazowieckiego do Korony Polskiej, Biała stała się własnością królewską.

Brak jest dokumentów potwierdzających nadanie Białej praw miejskich, jednak z reguły w źródłach określana jest, jako oppido, czyli miasto. Prawa miejskie prawdopodobnie uzyskała pomiędzy 1472 a 1498 r.

 

W 1472 r. Biała została oddana pod zastaw 50 grzywien kasztelanowi rawskiemu Krystynowi z Osuchowa, zaś od 1501 r. dzierżawcą Białej został Prandota z Trzciany, wojewoda rawski.1

 

Ks. J. Nowacki i J. Pałyga (prawdopodobnie cytując za ks. Nowackim) używają w odniesieniu do niego nazwiska Mosiński, podczas gdy J. Korytkowski nazywa go Piotrem Moszyńskiego z Bnina. Podaje również, że dostąpił on godności kantora i kanonika gnieźnieńskiego, kanclerza poznańskiego, biskupa przemyskiego i biskupa kujawskiego.2 Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi o tą samą osobę.

 

Piotr z Bnina Moszyński urodził się ok. 1430 r. Syn Jana z Bnina Moszyńskiego herbu Łodzia, brat Macieja – wojewody poznańskiego. Był człowiekiem dobrze wykształconym. Studiował w Akademii Krakowskiej i na uczelniach włoskich. Humanista, znawca literatury i filozofii. W 1455 r. został kanonikiem poznańskim, a w 1461 r. kantorem i kanonikiem gnieźnieńskim. Aspirował do uzyskania godności prałata tej kapituły, wraz z pięcioma innymi kandydatami. Uznawany jest za dworzanina i jednego z najbardziej wybitnych doradców, a może nawet sekretarzem króla Kazimierza Jagiellończyka oraz jego następcy Jana Olbrachta.3

 

J. Nowacki określa, że w 1470 r. został plebanem bialskim. Był on wówczas kanclerzem poznańskim i kanonikiem gnieźnieńskim. 4

 

Już w 1483 r. w nagrodę za swoje zasługi został mianowany przez króla Kazimierza biskupem przemyskim, zaś w 1484 r. biskupem włocławskim.

 

Biskup Piotr z Bnina zmarł 7 marca 1494 r. Został pochowany w Bazylice katedralnej Wniebowzięcia NMP we Włocławku. Znajdujący się także w tej katedrze marmurowy sarkofag nagrobny tzw. tumbę ufundował jego przyjaciel Filip Buonaccorsi zw. Kallimachem.5 Płytę wierzchnią z wizerunkiem Biskupa wykonał prawdopodobnie Wit Stwosz.6

 

Jest to pierwszy bialski pleban, którego wizerunek znamy z ikonografii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nagrobek Piotra z Bnina w katedrze we Włocławku.

 

 

1 A. Swieżawski Biała Rawska w średniowieczu…, s. 373n.

2 J. Korytkowski, Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, t. 3, Gniezno 1883, s. 46-51.

3 J. Korytkowski, Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, t. 3, Gniezno 1883, s. 46-51.

4 J. Nowacki Archidiecezja poznańska…, s. 529.

5 J. Korytkowski, Prałaci…, s. 49n.

6 W źródłach brak potwierdzenia autorstwa Wita Stwosza sarkofagu i płyty nagrobnej Piotra z Bnina. Więcej o tych wątpliwościach pisze P. Pawłowski, Tajemnice tumby. O nagrobku biskupa Piotra z Bnina z włocławskiej katedry, w: Studia Włocławskie Nr 10 (2007), s. 460-481.

Czambor syn Wisława z Iłowa herbu Rogala – 1421 r.

 

To kolejny rozpoznany w źródłach pleban bialskiego kościoła. Urodził się około 1390 r. Był człowiekiem wykształconym. W 1408 r. uzyskał tytuł bakałarza na wydziale sztuk Akademii Krakowskiej, po tym kontynuował naukę.

 

Przed 29 marca 1414 r. był notariuszem w kancelarii księcia mazowieckiego Siemowita. Przed 17 listopada 1421 roku został plebanem kościoła parafialnego w Białej i z tym tytułem oskarżono go o udział w podziale dóbr wikariuszy płockich usuniętych z katedry przez dziekana Bożywoja. Po 6 grudnia 1421 roku a przed 17 maja 1422 roku został mianowany podkanclerzym księcia Siemowita. Wtedy też określono go po raz pierwszy, jako kanonika kolegiaty św. Michała w Płocku. Ostatni raz wymieniony był w dokumencie z 6 maja 1431 r. Posiadał wówczas już tylko tytuł kanonika płockiego.1

 

Mikołaj z Białej – 1439 r. – wymieniony w jedynym znanym dokumencie średniowiecznym na temat bialskiej parafii.

 

Pleban Mikołaj z Białej występuje w przepisanym nietłumaczonym tekście łacińskiego dokumentu, który zamieścił ks. J. Wiśniewski w swoim opracowaniu na temat bialskiej parafii.2 Dokument został wystawiony w dniu 4 sierpnia 1439 r. przez księcia Siemowita V.

Według tego aktu, wójtem w Białej jest Piotr z Posędkowic herbu Trzaska, zwany Dzieweczka. W trakcie spisania aktu byli obecni wywodzący się z okolicznych terenów: Jan Tobiasz z Załusk podkomorzy rawski, Jan Świdziński magister Kurii, Zlidziey Gotard Babski marszałek księcia, Jan z Chociwia starosta rawski i Grzegorz pisarz księcia.3

 

Mikołaj Trycz – 1449-1456(65) r.

 

Według akt archidiecezji poznańskiej, w latach 1449 – 56 plebanem bialskim był Mikołaj Trycz, który od 1470 r. został kanclerzem poznańskim i kanonikiem gnieźnieńskim.4 Mikołaj Trycz pochodził z rodu Prusów. Jego ojciec Adam był właścicielem Barczyc, Niegowa i Pieczysk. Mikołaj wymieniany jest w literaturze również jako kanonik warszawski i pleban sochaczewski (1456-1480).5

 

Wraz z bratem Adamem ufundowali kościół w swoim majątku rodowym Niegów k/Wyszkowa, o czym świadczy zapis w kronice tej parafii o treści: Ksiądz Mikołaj Trycz, kanonik Kolegiaty Warszawskiej i Rektor Kościoła parafialnego w Białej i brat jego (junior) Adam Trycz z Pieczysk, obaj dziedzice Niegowa, którzy aktem z dnia 1 sierpnia 1465 roku uczynili na budowę i uposażenie kościoła zapis gruntów na majątku swoim Niegów, a na ich prośbę ówczesny biskup płocki Ścibor dla dogodności ich poddanych ze wsi z tej strony Buga leżących, a mianowicie Niegowa, Szlubowa, Obręba, Lipin i Słopska, przedtem należących do parafii Wyszków, zatwierdził donację dnia 3 lutego 1468 roku i osobną od Wyszkowskiej erygował w Niegowie parafię pod wezwaniem ś. Trójcy, B. Ciała, ś. Jana i ś. Anny. Kościół należał wpierw do dyec. Płockiej, potem do Lubelskiej, obecnie do Archid. Warszawskiej.6

Ze względu na datowanie tego zapisu wnioskować można, że Mikołaj Trycz był proboszczem bialskim jeszcze w 1465 r. Zmarł prawdopodobnie około 1480 r.

 

Dwie odrębne wzmianki w dokumentach źródłowych wskazują na występujących w zbliżonym czasie, jako plebani bialscy, księży o imionach Mikołaj.

Czy Mikołaj Trycz to ten sam Mikołaj, który odbierał w 1439 r. nadania od Ziemowita V? Nie wiemy. Jednak jest to bardzo prawdopodobne.

 

 

1 A. Radzimiński, Prałaci i kanonicy…, s. 46 – 48.

2 J. Wiśniewski Opis historyczny…, s. 51.

3 J. Pałyga, Ziemia rawska w tysiącleciu…, s. 164v.

4 Podaję za: J. Nowacki Archidiecezja poznańska…, s. 529.

5 J. Chwalbińska Ród Prusów w wiekach średnich, Toruń 1948 (Roczniki Towarzystwa Naukowego w Toruniu, R. 52, z. 2), s. 57.

6 Nowy Wyszkowiak, ZABRODZIE: Historia parafii w Niegowie, tekst dostępny na stronie internetowej: http://www.nowywyszkowiak.pl/263/3180/zabrodzie_historia_parafii_w_niegowie.html, odczyt. 11.03.2015.

Jakób z Białej – 1368 r.

 

Kolejna wiadomość źródłowa dotycząca parafii Bialskiej pochodzi z dokumentu wystawionego w Sochaczewie w dn. 25 lipca 1368 r. 1

W dokumencie tym występuje pleban bialski Jakub w formule Scriptum per manus Iacobi plebani de Bala, notarii curie nostre. Formuła per manus wskazuje, że dokument opracował pisarz (notariusz książęcy) Jakób, pełniący również godność plebana w Białej.

 

Jakób rozpoczął pracę notariusza w kancelarii księcia Siemowita III najpóźniej na początku 1368 r. Między 26 lipca 1368 r. a 22 października 1371 r. objął też stanowisko podkanclerzego.2

Godność plebana bialskiego i wynikające z niej profity, otrzymał Jakub zapewne, jako wynagrodzenie za pracę w kancelarii księcia. Była to stara, rozległa i dobrze uposażona parafia.3

Jak wskazuje ks. Nowacki, była to rozległa parafia, jeszcze w XVI w. miała w uposażeniu wieś Chrząszczew Mały, liczne dziesięciny z miasta i 33 wsi parafii, dziesięciny z Byszowic w parafii Rawa, dochody z wójtostwa wsi parafialnej Cielądz i z pięciu wsi parafii Lewin oraz wydzielone dla wikariusza i nauczyciela dziesięciny z 21 wsi.4

 

Pod koniec 1372 r. Jakub objął stanowiska kanclerza ziemskiego zakroczymskiego i ciechanowskiego oraz kanonika kapituły katedralnej w Płocku. Ostatnią z tych godności sprawował co najmniej do połowy 1373 r.5

 

Klemens herbu Ciołek – 1384 r.

 

O następnym bialskim proboszczu możemy wnioskować z dokumentu, jaki został wystawiony w marcu 1384 r. w Rawie, gdzie Klemens herbu Ciołek, jako kanclerz ciechanowski, kanonik płocki oraz pleban w Białej, był obecny przy nadaniu immunitetu dla dóbr Piotra zwanego Giez z Żeromina. Dokument ten sporządzony został przezeń dla kancelarii Siemowita IV.6

 

Ten sam Klemens, już w 1368 r. został kanonikiem płockim. W tym czasie był plebanem w Stobnicy i kanonikiem w kolegiacie św. Michała w Płocku. On też – nadal określany, jako pleban bialski oraz jako kanonik płocki i kanclerz, świadczy 9 września 1386 r., na dokumencie biskupa Ścibora, zatwierdzającym fundację kościoła w Siedliszczach.7

 

W 1406 r. z chwilą ustanowienia przez bp. poznańskiego Wojciecha Jastrzębca kanonicznej erekcji kolegiaty św. Jana w Warszawie, siedziba archidiakonatu przeniesiona została z Czerska do Warszawy. W latach 1406 - 1535 archidiakonat dzielił się (według spisu z 1535) na pięć dekanatów: Warszawa, Liw, Czersk, Grójec, Sochaczew. Parafia Biała od 1406 r. przynależała dekanatowi grójeckiemu.

 

1 KDM, Poznań 1879, nr 1609.

2 J. Grabowski, Kancelarie i dokumenty książąt mazowieckich w latach 1341-1381, Warszawa 1999, s. 251.

3 Ibidem.

4 J. Nowacki Archidiecezja poznańska…, s. 528-529.

5 J. Grabowski, Kancelarie…, s. 252n.

6 Supruniuk, Otoczenie księcia mazowieckiego Siemowita IV (1374-1426). Studium o elicie politycznej Mazowsza na przełomie XIV i XV wieku, Warszawa 1998, s. 192.

7 A. Radzimiński, Prałaci i kanonicy kapituły katedralnej płockiej w XIV i 1 poł. XV w. Studium prozopograficzne, t. 2 Kanonicy, Toruń 1993, s. 87.

 

Pierwotnie siedzibą archidiakonatu był prawdopodobnie Grójec (wówczas Grodziec), jednak już w 1245 r. siedziba ta znajdowała się w Czersku, zaś od 1406 r. w Warszawie. W jego skład włączono także parafię w Białej, a zatem już w tym czasie z pewnością istniał tutaj kościół.1

 

Jeden z najbardziej wiarygodnych badaczy historii Archidiecezji Poznańskiej ks. Józef Nowacki, wprost pisze: Liczba kościołów w mazowieckich grodach i siedzibach wielkopańskich czy gniazdach rodowych była w XI i jeszcze XII wieku oczywiście skąpa. Na 142 omawianych tu parafii aż do schyłku XVI wieku, odnosimy do okresu przed końcem XII wieku najwyżej około 25 parafii. Najstarszymi ośrodkami kościelnymi wydają się nam Sochaczew, Biała, Grójec, Warka i Liw.2

 

Warto w tym miejscu podkreślić wkład ks. Józefa Nowackiego, który na podstawie dostępnych mu źródeł wymienił najdawniejszych plebanów bialskiego kościoła: 1318 Florian z Białej, notariusz Władysława Łokietka (plebanem?, KWP nr 999), 1368 notar. Ziemowita Jakub, 1449/56 Mikołaj Trycz (AC Gnesn 1449 I k. 9v; proces rzymski z Mikołajem Zdzisławskim; AE I 227 228 procesy o dziesięciny), od 1470 kanclerz pozn. I kan. Gn. Piotr Mosiński (nast. 1475 bp przemyski, 1484/† 93 bp włocł.), 1505 prob.kapituły pozn. Paweł Szydłowiecki († 1506), 1506/† 18 bp chełmski Mikołaj Kościelecki – następnie dalsi biskupi chełmscy.3

 

Florian z Białej – 1318 r. – pierwszy znany z imienia proboszcz bialski

 

Wymieniany jest przez J. Nowackiego, jako pierwszy znany bialski proboszcz.4 Floriana z Białej, którego jako plebana i notariusza króla Władysława Łokietka wymienia z datą 1318 r. również J. Pałyga.5

 

Pierwsza znana nam obecnie wiadomość źródłowa o Florianie z Białej pochodzi z dokumentu wystawionego w Sulejowie w dniu 18 czerwca 1318.6 Wtedy to w Sulejowie odbył się tu zjazd możnych i rycerstwa, na którym uchwalono specjalną suplikę z prośbą do Papieża o koronację Władysława Łokietka.

W dokumencie tym widnieje zapis Scriptum autem per Florianum de Bala (napisane osobiście przez Floriana z Białej – przyp. aut.).

 

Czy Florian z Białej był plebanem w Białej, czy tylko pochodził z Białej, tego nie wiemy, jednak z charakteru ówczesnych dokumentów i relacji międzyludzkich, można wnioskować, że był on pierwszym wzmiankowanym w źródłach historycznych plebanem w Białej.

 

1 J. Nowacki, Archidiecezja poznańska w granicach historycznych i jej ustrój, [Poznań] 1964 (Dzieje archidiecezji poznańskiej, t. 2), s. 35n.

2 Ibidem, s. 505.

3 J. Nowacki, Archidiecezja poznańska w granicach historycznych i jej ustrój, [Poznań] 1964 (Dzieje archidiecezji poznańskiej, t. 2), s. 529.

4 J. Nowacki Archidiecezja poznańska…, s. 529.

5 J. Pałyga, Ziemia rawska w tysiącleciu…, s. 164v.

6 KDW, t. 2, Poznań 1878, nr 999.

Początki chrześcijaństwa na ziemiach polskich

 

Pierwsze biskupstwo na ziemiach Polan utworzono w Poznaniu. Biskupem został Jordan, sprowadzony przez Mieszka I. Było to biskupstwo misyjne.

W drugiej kolejności, w 999 roku, na synodzie rzymskim erygowano kanonicznie nową archidiecezję z siedzibą w Gnieźnie, a na jej pasterza prekonizowano Radzima Gaudentego – przyrodniego brata św. Wojciecha.

Mieszko I dążył do utworzenia państwa na wzór państw zachodnich. Ziemie mazowieckie prawdopodobnie przyłączone zostały do państwa Polan około 960-990 r. Mazowsze północne włączono do archidiecezji gnieźnieńskiej, a południowe do diecezji poznańskiej.

Miejscowa ludność nie przyjmowała chrześcijaństwa bez oporów. Podejmowane były próby powrotu do dawnych pogańskich wierzeń. W latach 1037 – 1047 namiestnik Mazowsza, Masław, próbował stworzyć na Mazowszu konkurencyjny wobec Piastów ośrodek władzy państwowej oraz powrócić do dawnych wierzeń. Na nowo powstawały pogańskie świątynie i posągi, zaś kościoły chrześcijańskie niszczono.

Bunt Masława zdławił Kazimierz Odnowiciel przy pomocy rycerzy cesarza niemieckiego. Wojska Masława zostały rozbite około 1047 r., on sam zginął w bitwie pod Serockiem lub Ciechanowem1. Piastowie przystąpili wówczas do niszczenia pogańskich świątyń i rozbudowywania administracji kościelnej, odbudowy zniszczonych lub porzuconych kościołów.

W roku 1075 założono biskupstwo mazowieckie ze stolicą w Płocku, obejmujące ziemie podlegające wcześniej archidiecezji gnieźnieńskiej. Kolejna reorganizacja struktury kościelnej z 1124 roku, wyodrębniła w biskupstwie poznańskim archidiakonat czersko-warszawski.

Możliwe, że właśnie w tym czasie zbudowano pierwszy kościół w Białej, wyznaczono tutaj parafię i ustanowiono proboszcza.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Usytuowanie bialskiego kościoła wśród kościołów parafialnych archidiakonatu czerskiego w X-XIII w.; za: J. Nowacki Archidiecezja poznańska…, mapa VIII (fragm.)

 

 

1 B. Gierlach, Z problematyki państwa Miecława, w: Rocznik Mazowiecki, 1976 r., T.6, s. 407.

Początki kościoła i parafii w Białej.

Brak jest jednoznacznych źródeł wskazujących czas budowy pierwszego kościoła w Białej, jak też erygowania parafii bialskiej.

 

Historycy stoją na stanowisku, że nadawanie kościołom wezwania Św. Wojciecha, związane jest z wczesnym powstaniem kościoła oraz powołaniem parafii. Przypuszczać można (m.in. na podstawie wezwania, jakie nadano naszemu Kościołowi, rozległości parafii, ale również na podstawie wczesnego procesu osiedleńczego, jakiemu nasz teren podlegał), że należy on do pierwszych kościołów, jakie powstały na Mazowszu. Poglądy takie głosi Z. Perzanowski i A. Swieżawski.1

 

Możliwe, że słuszne jest przypuszczenie, iż – jak głosi legenda – wczesnośredniowieczny kościół w Białej powstał w miejscu dawnej świątyni pogańskiej, a jego czas powstania może być wiązany z szerzeniem wiary chrześcijańskiej w państwie Polan.

 

Ks. Krzysztof Kozera, na podstawie Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, opracował chronologię powstania parafii dekanatu bialskiego, sytuując parafię Biała, jako utworzoną najwcześniej, bo już w XI w.2 Dane te prezentuje Tabela nr 1.

 

Tabela nr 1.

Chronologia powstania parafii dekanatu bialskiego

 

Lp.

Nazwa parafii

Data utworzenia parafii

1

Wilków

XIII w. (1276 r.)

2

Chojnata

XIII w.

3

Jeruzal

XIII w.

4

Łęgonice

XIII w.

5

Regnów

XIII w.

6

Lewin

XIV w. (1302 r.)

7

Biała

XI w.

8

Nowe Miasto

XV w.

9

Lubania

XV w. (1464 r.)

10

Cielądz

XV w. (1482 r.)

11

Żdżary

XVI w. (1529 r.)

12

Babsk

XVI w. (1540 r.)

13

Sadkowice

XVI w.

 

 

1 Z. Perzanowski, Biała Rawska. Zarys historii miasteczka, b.m.r.w. [Kraków 1961], s. 4 oraz A. Domański, Biała Rawska. Studium zabytkowego założenia miasta i wytyczne urbanistyczno-konserwatorskie, b.m.r.w. [Kraków 1961], s. 2 – oba opracowania zamieszczone w tomie: Z. Perzanowski, A. Domański, Biała Rawska. Studium historyczno-urbanistyczne miasta, oprac. dr. Z. Perzanowski, doc. Z. [sic!] Domański. Ze zbiorów Woj. Pracowni Urbanistycznej w Łodzi – Odpis sporządzono w PKZ W-wa do ewidencji miast zabytkowych woj. łódzkiego, b.m.r.w. maszynopis w zbiorach BSH; A. Swieżawski, Biała Rawska w średniowieczu, Rocznik Łódzki, t. 14 (17) 1970, s. 373n.

2 K. Kozera Organizacja dekanatu bialskiego do 1939 r. , Warszawa 1991, s. 35. Maszynopis pracy magisterskiej napisanej w Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, Sekcja św. Jana Chrzciciela. Kserokopia w posiadaniu autora.

Historia Białej Rawskiej

BIALSKIE STOWARZYSZENIE HISTORYCZNE W BIAŁEJ RAWSKIEJ

Pieczęć miejska 1918

 

Rynek bialski okres międzywojenny

 

logo550NAPIS

 

Gilly, Cron, 1802

 

Ratusz okres międzywojenny

 

logo550NAPIS

 

Biała 1948

 

Panorama Białej okres międzywojenny

 

logo550NAPIS

 

O nas

Przydatne informacje

Bialskie Stowarzyszenie Historyczne

ul. Mickiewicza 44/16

96-230 Biała Rawska

KRS: 0000352642

NIP: 835--159-16-28

e- mail bshbr@wp.pl

Bialskie Stowarzyszenie Historyczne skupia pasjonatów historii Białej Rawskiej i okolic. Chcesz do nas dołączyć zajrzyj do zakładki

 

W kilku słowach o tym co robimy

Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave

Media Społecznościowe

Moderator strony

Paweł Kobyłczak